Na een snel ontbijt met een wat blubberig roerei (zo vinden ze het hier lekker), springen we op de Yamanote Loop naar Tokyo Centraal. Als je de Shingkanzen (bullet train) richting Nikko niet kan vinden, ga je naar de informatie console, drukt op Engels, en zoekt het op. Mijn grootmoeder kan het. Kort van memorie? Maak even een printje. De toerist wordt hier verwend.
De trein vertrekt op de minuut. Maar eerst wordt er in razend tempo van binnen schoongemaakt door een peleton schoonmakers getooid met blauwe baret en een rood bloemetje erop. Als het klaar is gaan ze allemaal op een rij staan en buigen. Onderwijl staan de passagiers keurig in de rij achter een streep op het perron. Een schouwspel!
Over hygiene gesproken, onze badkamer is voorzien van WC met B-douche. Als je gaat zitten gaan er LED-jes branden onder de bril en wordt er water verwarmd. Een druk op de knop en de warme straal start. Te hard? Te zacht? Is een draaiknop voor. Klaar? Is ook een knop voor.
In Utsunomya stappen we over op de boemel, maar ook die zet er de sokken in. Binnen twee uur vanaf Tokyo stappen uit in Nikko. Hier op de foto het jonge ontvangstcommitee in Utsunomya.
Nikko is de plaats waar de shoguns hun 'shrines' oprichtten om hun zielen te herbergen na het heengaan. Volgens de Shinto-godsdienst blijft alleen de goede componenten bewaard in de spirit, dus het is het altijd ok om te vereren. De Shoguns waren rijk en machtig en dat is te zien aan de pracht en praal van de heiligdommen in Nikko. Tegenwoordig staat het op de World Heritage List.
Er rijdt een handig busje van het stationnetje van Nikko richting de shrines, met een voordelig dagpasje en een vriendelijke chauffer die Hai! zegt als we ons kaartje presenteren. Hai betekent 'Ja' in het Japans.
De heiligdommen liggen verscholen in geaccidenteerd terrein voorzien van rijpe naaldvegetatie. Het is een beetje mistig, en de sfeer is sereen en mysterieus. De namen van de schrijnen en tempels onthouden we natuurlijk niet allemaal, maar de belangrijkste heet Toshu-gu.
Overal staan bemoste pilaren, waarvan de diepere betekenis ons ontgaat, maar ze zijn erg decoratief. De tempels zelf zijn prachtig versierd met houtsnijwerk en verguldsel.
Je mag wel binnen kijken, maar schoenen uit. Overal staan schoenenrekken om de boel in goede banen te leiden. Het zal wel druk zijn hier 's zomers gezien het aantal rekken.
Het hele complex ondergaat momenteel extensieve restauratie, maar men pakt de Nikkosan Rinnoji Boeddhistische tempel wel heel rigoreus aan: er is een loods van zeven verdiepingen overheen gebouwd, en het gebouw is zwaluwstaart voor zwaluwstaart uit elkaar geweest, waarbij de rotte delen werden vervangen. Er staan een paar stukken hout tentoon gesteld, die meer weg hebben van Sponge Bob dan een ferme draagbalk voor een tonnen zwaar dak.
De benedenverdieping is klaar, de dikke houten pilaren hebben een frisse 35 lagen lak, en de drie gouden Boeddhabeelden zijn weer geplaatst. Men is nu bezig met de reconstructie van het dak. Ter bestrijding van de restauratiekosten kan het publiek een houten plankje kopen en dit met viltstift voorzien van een goede wens. Hiermee wordt het dak beticheld, voordat de eigenlijke pannen geplaatst worden. Het hele restauratieproces is voor de bezoeker in detail te zien. Allemaal snel naar Nikko, want in 2020 is alles al klaar. De boeddha-foto komt van internet, want je mag binnen niet fotograferen. Dat doen we dan ook maar niet.
Kanman-ga-fuchi Abyss is een korte kloof met ruw stromend water even buiten Nikko Langs de oever een lange rij Jizo-beelden. De Jizo-beelden kennen jullie van onze eerste dag in Tokyo. Hier hebben ze een rood gebreid mutsje op en bechermen de reizigers en de zwakken. Een mooie plek om tot rust te komen en te contempleren. Ook wel meditatie genoemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten