Als we wakker worden is het nog een beetje donker. We horen Stan, onze neef en part-time commensaal al beneden rommelen in de keuken. We hebben geen haast, want ons vliegtuig vertrekt pas om drie uur vanmiddag. We nemen een lekkere espresso en kieperen op ons gemak de laatste overbodigheden in onze koffers.
We arriveren per trein binnen het uur op Schiphol, en leveren vervolgens moedig slag tegen de rijen voor de luggage drop-off, de security en de marechaussee. Daarna kunnen we nog even chillen in de ABN-AMRO lounge, voor we embarkeren op de Boeing-777.
De route voert ons over het Behouden Huys bij Nova Zembla, we razen over de Siberische toendra's met hun bevroren mammoeten, en steken bij Vladivostok de Japanse zee over.
Na de landing voert de Friendly Shuttlebus ons door een eindeloze betonzee naar het centrum van Tokyo. De wegen lopen af en toe driehoog boven elkaar. De bovenste is snelweg, zonder stoplichten, en als je bestemming nadert, daal je af en stijgt het aantal stoplichten navenant. Londen heeft zijn statige ouderwetse zwarte cab, in Tokyo is dat de eerbiedwaardige en statige Toyota Crown. Voor normale mensen sinds mensenheugenis uit productie. Het centrum is op het eerste gezicht ook een eindeloze betonzee. Maar dat beeld gaan we de volgende dagen nuanceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten